ប្រវត្តិ សិទ្ធិនារី អន្តរជាតិ

           នៅចុងសតវត្សទី១៩ លទ្ធិមូលធននិយមានការរីកចម្រេីនយ៉ាងច្រេីន នៅលេីពិភពលោក ពិសេសនៅសហរដ្ឋអាមេរិច និងបណ្ដាប្រទេសដែលមានខឿនឧស្សាហកម្មរីកចម្រេីន។ ពេលនោះនារីនិង កុមារត្រូវបានគេបង្ខំធ្វេីការយ៉ាងទម្ងន់ ដោយពំុគិតពីសុខភាព គឺក្នុង១ថ្ងៃ ធ្វេីការ១២ម៉ោង ដោយទទួលប្រាក់បៀរវត្សយ៉ាងទាបំផុត ។ ដោយមានការរេីបម្រាស់ ចំពោះ​
ការគាបសង្កត់កេងប្រវ័ញ្ចនេះ ទេីបនៅថ្ងៃទី៨ មីនា ១៨៩៩ កម្មការនីផ្នែកតម្បាញ និងកាត់​ដេរ​នៅទីក្រុង Chicago និង New York នៅសហរដ្ឋអាមេរិច បានក្រោកឈរឡេីងតស៊ូយ៉ាងប្ដូរផ្ដាច់ ទាមទារឲ្យមានការកាត់បន្ថយម៉ោងធ្វេីការ ​ និងតម្លេីងប្រាក់បៀរវត្ស ។
ចលនាតស៊ូនេះរីករាលដាលដល់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដែលជាប្រទេសឧស្សាហកម្មមួយនាសម័យនោះ
បានលេចឡេីងនូវនារី២រូបគឺនាង ក្លារ៉ាសេតគីន (Clara Zetkin) ជនជាតិអាឡឺម៉ង់ និងនាង រ៉ូហ្សាលុចសំបួរ (Rosa Luxemburg) បានរួមគ្នាជាមួយអ្នកស្រី N.Krupskaya ដែលជាភរិយារបស់លោក ‪#‎លេនីន‬ តស៊ូបំផុសបំផុល បង្កេីតចលនាគណៈលេខាធិកា
រអន្តរជាតិ ដេីម្បីដឹកនាំនារី៕
          នៅឆ្នាំ ១៩១០ សន្និសិទអន្តរជាតិនៃនារី ដែលមានចំនួន ១០០នាក់ មកពីបណ្ដាប្រទេស

 ចំនួន ១៧ ចូលរួមធ្វេីនៅទីក្រុង Copenhagen ‪#‎រាជធានី‬ Danemark បានសម្រេចយកថ្ងៃទី ៨ មីនា ជាទិវានារីអន្តរជាតិ ដែលជាមហាសាមគ្គីតស៊ូ របស់នារីពលករទូទាំងសកលលោក
ដេីម្បីសិទ្ធិសេរីភាព ប្រជាធិបតិយ្យ និងវឌ្ឍនភាពសង្គម ភ្ជាប់ជាមួយពាក្យស្លោកថា :
  * មួយថ្ងៃធ្វេីការ ៨ម៉ោង
  * ធ្វេីការស្មេីគ្នា បៀរវត្សស្មេីគ្នា
  * ការពារសុខភាពមាតា និងទារក ៕
         ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ថ្ងៃទី៨ មីនា បានក្លាយជាថ្ងៃបុណ្យ តស៊ូរបស់នារីទូទាំងពិភពលោក សាមគ្គីគ្នាដេីម្បីរំដោះខ្លួនឯង ដេីម្បីអនុវត្តសិទ្ធិស្មេីភាព រវាងបុរស និងនារី ៕